Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 21-06-2018 r. – 0113-KDIPT2-3.4011.361.2018.1.AC

Obowiązki płatnika wynikające z zawarcia umów zleceń z obywatelami Ukrainy

UZASADNIENIE

W dniu 8 maja 2018 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika wynikających z zawarcia umów zleceń z obywatelami Ukrainy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni świadczy usługi w zakresie pracy tymczasowej oraz outsourcingu usług. Z uwagi na sytuację na rynku pracy i coraz większe problemy z pozyskaniem współpracowników wśród polskich obywateli, Wnioskodawczyni coraz częściej musi rekrutować i zatrudniać osoby będące obywatelami innych państwa, obecnie głównie z Ukrainy (dalej również: zleceniobiorcy). Celem Wnioskodawczyni jest zawieranie umów zlecenia z obywatelami Ukrainy, które będą zawierane w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawczynię, natomiast obywatele Ukrainy będą zawierać umowy zlecenia jako osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej.

Zleceniobiorcy będą przebywali i pracowali legalnie na terytorium Polski, tzn. będą posiadali wymagane polskimi przepisami dokumenty, takie jak wiza, pozwolenie na pobyt i/lub pracę, etc. Ponadto, w początkowym okresie współpracy niektórzy ukraińscy zleceniobiorcy będą również wykonywać pracę na podstawie oświadczenia złożonego przez Wnioskodawczynię i zarejestrowanego w odpowiednim organie i posiadanej wizy (a dopiero w późniejszym okresie uzyskiwane będzie zezwolenie na pracę lub zezwolenie na pobyt i na pracę).

Umowy zlecenia zawierane przez Wnioskodawczynię będą opiewać na kwoty wynagrodzenia wyższe niż 200 zł.

W ciągu roku podatkowego zleceniobiorcy, świadcząc swe usługi, będą przebywać na terenie Polski poniżej lub powyżej 183 dni. Zleceniobiorcy będą posiadać rachunki bankowe w polskich bankach oraz polski numer identyfikacji podatkowej.

Wnioskodawczyni zakłada, że zleceniobiorcy nie przedstawią żadnych certyfikatów rezydencji, które to dokumenty wyjaśniłyby zasady opodatkowania zleceniobiorców. W związku z czym w celu wyjaśnienia rezydencji podatkowej zleceniobiorcy, Wnioskodawczyni zamierza zwracać się do nich o wyjaśnienie tej kwestii – Wnioskodawczyni bowiem nie ma i nie będzie miała prawnych instrumentów, aby samodzielnie określić rezydencję podatkową zleceniobiorców – w związku z czym zamierza zwracać się o informację w tym zakresie do jedynych osób, które będą w stanie określić tę rezydencję podatkową, czyli do samych zleceniobiorców.

W związku z tym Wnioskodawczyni zamierza zwracać się do zleceniobiorców o złożenie odpowiednich oświadczeń. Zleceniobiorca ma możliwość złożenia jednego z trzech rodzajów oświadczeń:

1. w ramach pierwszego rodzaju oświadczeń zleceniobiorcy mogą oświadczyć, że w okresie wykonywania zlecenia na rzecz Wnioskodawczyni ich centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) mieści się w Polsce. Podstawą takiego stwierdzenia – co będzie również wynikać z treści oświadczenia – jest fakt, że zleceniobiorca oświadczy, że w okresie wykonywania zlecenia na rzecz Wnioskodawczyni mieszka na terytorium Polski i tutaj położone są główne lub jedyne ośrodki jego interesów gospodarczych – w szczególności tutaj będzie zarabiał większość lub całość swoich dochodów. Treść takiego oświadczenia będzie brzmiała: „Niniejszym oświadczam, że w okresie pobytu w Polsce, w tym również w okresie wykonywania zlecenia na rzecz … posiadam ośrodek interesów życiowych (a co za tym idzie rezydencję podatkową) w Polsce, co wynika z faktu, iż w tym okresie w Polsce mieszkam i w Polsce znajdują się moje główne/jedyne źródła dochodów”.
2. w ramach drugiego rodzaju oświadczeń zleceniobiorcy będą oświadczać, że w danym roku podatkowym przebywają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym i pod wskazanym adresem w Polsce. Treść takiego oświadczenia będzie brzmiała: „Niniejszym oświadczam, że w………roku mój pobyt w Polsce przekroczył 183 dni, co oznacza, że w……..roku jestem rezydentem podatkowym Polski”.
3. w ramach trzeciego rodzaju oświadczeń zleceniobiorca będzie mógł oświadczyć, że nie spełnia i w danym roku nie będzie spełniał żadnego z warunków opisanych w oświadczeniu pierwszego i drugiego typu, w związku z czym w okresie wykonywania zlecenia na rzecz Wnioskodawczyni nadal pozostaje rezydentem podatkowym Ukrainy. Treść takiego oświadczenia będzie następująca: „Niniejszym oświadczam, że w okresie pobytu w Polsce, w tym również w okresie wykonywania zlecenia na rzecz … nie posiadam ośrodek interesów życiowych w Polsce, a ponadto w………roku mój pobyt w Polsce nie przekroczył 183 dni, co oznacza, że w ……..roku nie jestem rezydentem podatkowym Polski”.

Oświadczenia będą składane dobrowolnie, co oznacza, że decyzja czy zleceniobiorca podpisze jedno z opisanych wyżej oświadczeń, a jeżeli tak, to które z nich podpisze – należy wyłącznie do zleceniobiorcy. Jeżeli jednak zleceniobiorca złoży jedno z powyższych oświadczeń, to w umowie zostanie zobowiązany do ich aktualizacji, jeżeli zmienią się okoliczności objęte tym oświadczeniem.

W przypadku gdy zleceniobiorca nie złoży żadnego oświadczenia, lub złoży trzeci rodzaj oświadczenia, to Wnioskodawczyni będzie traktować go jako nierezydenta podatkowego Polski. W sytuacji, gdy Wnioskodawczyni otrzyma oświadczenie złożone według wzorca opisanego jako pierwszy bądź drugi rodzaj oświadczenia, Wnioskodawczyni zamierza traktować zleceniobiorców jako rezydentów podatkowych Polski.

Ponadto, oświadczenia będą sporządzone w dwóch wersjach językowych – polskiej i ukraińskiej. Celem takiego postępowania Wnioskodawczyni jest uniknięcie sytuacji, gdy zleceniobiorca podpisze dokument sporządzony w języku polskim, którego może nie do końca zrozumieć. Ta więc sporządzenie oświadczeń także w języku ukraińskim pozwoli na pełne zrozumienie treści oświadczeń przez zleceniobiorcę.

Umowa ze zleceniobiorcą będzie również przewidywała obowiązek zleceniobiorcy do niezwłocznego aktualizowania złożonych oświadczeń.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w przypadku gdy zleceniobiorca złoży pierwszy rodzaj oświadczenia, w ramach którego oświadczy, że w okresie wykonywania zlecenia na rzecz Wnioskodawczyni jego centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) mieści się w Polsce – to czy Wnioskodawczyni może traktować go od początku współpracy jako rezydenta podatkowego Polski dla potrzeb podatkowych, a w związku z tym obliczać zaliczki na podatek dochodowy na zasadach ogólnych a nie ryczałtem?
2. Czy w przypadku, gdy w momencie zatrudnienia zleceniobiorca złoży drugi rodzaj oświadczenia, w ramach którego oświadczy, że w danym roku podatkowym przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym – to czy Wnioskodawczyni może od początku współpracy traktować go jako rezydenta podatkowego Polski dla potrzeb podatkowych a w związku z tym obliczać zaliczki na podatek dochodowy na zasadach ogólnych a nie ryczałtem?
3. Czy w przypadku, gdy zleceniobiorca złoży trzeci rodzaj oświadczenia, w ramach którego oświadczy, że w okresie pobytu w Polsce, w tym również w okresie wykonywania zlecenia na rzecz Wnioskodawczyni nie posiada ośrodka interesów życiowych w Polsce, a ponadto w danym roku, w którym składa to oświadczenie jego pobyt w Polsce nie przekroczył 183 dni lub też nie złoży żadnego oświadczenia – to czy Wnioskodawczyni może od początku współpracy traktować go jako nierezydenta podatkowego Polski dla potrzeb podatkowych a w związku z tym obliczać podatek dochodowy według ryczałtowej stawki wynoszącej 20%?
4. Jeżeli Dyrektor Krajowej Informacji Podatkowej nie podzieli stanowiska Wnioskodawczyni w stosunku do pytania pierwszego, drugiego lub trzeciego, to Wnioskodawczyni prosi o odpowiedź na podstawie jakich dokumentów ma ustalić czy Jej ukraiński zleceniobiorca jest lub nie jest rezydentem podatkowym Polski w okresie współpracy z Wnioskodawczynią?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytania oznaczone we wniosku nr 3 oraz nr 4 w części odnoszącej się do pytania nr 3, natomiast w pozostałym zakresie zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Zdaniem Wnioskodawczyni, w przypadku, gdy zleceniobiorca złoży trzeci rodzaj oświadczenia, w ramach którego oświadczy, że w okresie pobytu w Polsce, w tym również w okresie wykonywania zlecenia na rzecz Wnioskodawczyni nie posiada ośrodka interesów życiowych w Polsce, a ponadto w danym roku, w którym składa to oświadczenie jego pobyt w Polsce nie przekroczył 183 dni lub też nie złoży żadnego oświadczenia – to Wnioskodawczyni od początku współpracy powinna traktować go jako nierezydenta podatkowego Polski dla potrzeb podatkowych a w związku z tym obliczać podatek dochodowy według ryczałtowej stawki wynoszącej 20%,

Z uwagi na fakt, że w ocenie Wnioskodawczyni złożenie wyżej wymienionych oświadczeń pierwszego, drugiego lub trzeciego rodzaju jest wystarczające do ustalenia rezydencji podatkowej zleceniobiorcy – Wnioskodawczyni nie musi posiadać innych dokumentów potwierdzających rezydencję podatkową Jej zleceniobiorców.

Obowiązki Wnioskodawczyni jako płatnika podatku/zaliczek na podatek.

Bez względu na fakt, czy zleceniobiorca jest rezydentem podatkowym Polski, czy też nie – w związku z zatrudnieniem na podstawie umów zlecenia obywateli Ukrainy na Wnioskodawczyni spoczywają obowiązki płatnika, tj. obowiązki w zakresie obliczenia, pobrania i odprowadzenia do urzędu skarbowego:

1. zaliczek na podatek dochodowy – jeżeli zleceniobiorca jest rezydentem podatkowym Polski – co wynika z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

lub

2. zryczałtowanego podatku dochodowego – jeżeli zleceniobiorca nie jest rezydentem podatkowym Polski – co wynika z art. 41 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tak więc prawidłowe wywiązanie się z obowiązków podatkowych spoczywających na Wnioskodawczyni jako płatniku podatku dochodowego uzależnione jest od ustalenia statusu podatkowego osób współpracujących z Wnioskodawczynią na podstawie umów zlecenia.

Rezydencja podatkowa.

Kwestię rezydencji podatkowej reguluje art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym osoby fizyczne są rezydentami podatkowymi Polski (mają nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce) jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Polski.

Z kolei za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Polski – w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – uważa się osobę fizyczną, która spełnia jeden z następujących warunków:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Innymi słowy, osoba spełniająca jeden z powyższych warunków będzie uznawana za rezydenta podatkowego Polski, zaś osoba, która nie spełnia żadnego z wymienionych wyżej warunków będzie uznawana za nierezydenta podatkowego Polski.

Powyższe regulacje – zgodnie z art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Z uwagi jednak na fakt, że – zgodnie z przyjętym dla potrzeb niniejszego wniosku założeniem – zleceniobiorcy nie będą przedstawiać Wnioskodawczyni żadnych certyfikatów rezydencji, to nie będzie możliwe zastosowanie w tym przypadku umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Tak więc ustalenie statusu obywatela Ukrainy dla potrzeb podatkowych oraz jego późniejsze rozliczenie podatkowe będzie oparte wyłącznie na podstawie polskich przepisów, w szczególności ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie daje Wnioskodawczyni, jako płatnikowi, żadnych prawnych narzędzi do weryfikowania, czy zatrudniony przez Nią zleceniobiorca jest czy też nie jest rezydentem podatkowym Polski. Z tego powodu, w ocenie Wnioskodawczyni, takich informacji powinien dostarczyć Wnioskodawczyni zatrudniany przez Nią zleceniobiorca i informacja w tym zakresie powinna być dla Wnioskodawczyni wiążąca. To bowiem zleceniobiorca, najlepiej znający swoją sytuację osobistą i majątkową, a także swoje dalsze plany życiowe (zarówno osobiste jak i zawodowe) jest jedyną osobą, która jest w stanie w sposób wiarygodny ocenić gdzie położona jest jego rezydencja podatkowa.

Wnioskodawczyni zdaje sobie sprawę, że Jej zleceniobiorcy ukraińskiego pochodzenia zapewne nie znają przepisów polskiej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i dlatego nie prosi zleceniobiorców o złożenie prostego oświadczenia czy ich rezydencja podatkowa jest położona w Polsce, czy na terytorium Ukrainy – nie znając kryteriów, według których polskie przepisy oceniają rezydencję podatkową, zleceniobiorca nie będzie w stanie złożyć wiarygodnego oświadczenia o swojej rezydencji podatkowej.

Z tego powodu – co zostało opisane w stanie faktycznym (winno być: zdarzeniu przyszłym) – Wnioskodawczyni będzie prosiła ich o złożenie oświadczenia o tym czy spełniają oni poszczególne przesłanki do uznania ich – w świetle polskich regulacji – za rezydentów podatkowych Polski, czy też nie.

I tak, w ramach pierwszego oświadczenia, zleceniobiorca będzie mógł oświadczyć, że w okresie wykonywania zlecenia na rzecz Wnioskodawczyni, jego centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) mieści się w Polsce. Podstawą takiego stwierdzenia – co zostanie wskazane w treści tego oświadczenia – jest fakt, że zleceniobiorca oświadczy, że w okresie wykonywania zlecenia na rzecz Wnioskodawczyni mieszka na terytorium Polski i tutaj położone są główne lub jedyne ośrodki jego interesów gospodarczych – w szczególności tutaj będzie zarabiał większość lub całość, swoich dochodów. Należy bowiem zwrócić uwagę, że w art. 3 ust. 1a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca wskazał, że za rezydenta podatkowego uznaje się osobę posiadającą w Polsce centrum interesów osobistych lub gospodarczych. Użycie w tym przepisie spójnika „lub” oznacza, że spełnienie jednego z warunków – czyli że zleceniobiorca ma centrum interesów osobistych lub też, że zleceniobiorca ma centrum interesów gospodarczych przesądza o tym, że dana osoba ma ośrodek interesów życiowych w Polsce i z tego powodu jest rezydentem podatkowym Polski.

Pod pojęciem centrum interesów gospodarczych należy z kolei rozumieć – zgodnie z doktryną międzynarodowego prawa podatkowego – terytorium tego państwa, z którym zleceniobiorcę łączą silniejsze więzy o charakterze ekonomicznym. Skoro więc zleceniobiorca oświadczy, że na terytorium Polski znajduje się jego centrum interesów gospodarczych, z uwagi na położenie w Polsce jego głównych (a często jedynych) źródeł utrzymania, to w ocenie Wnioskodawczyni takie oświadczenie będzie wystarczające do uznania, że jest on rezydentem podatkowym Polski. Takie stanowisko potwierdza również orzecznictwo sądów administracyjnych, czego przykładem jest chociażby wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 10 czerwca 2009 r., sygn. akt I SA/Op 164/09, w którym Sąd wskazał, że oceniając, w którym z państw znajduje się centrum życiowych i zawodowych interesów osoby fizycznej, organ odwoławczy słusznie podniósł, że należy wziąć pod uwagę przede wszystkim związki osobiste i ekonomiczne osoby fizycznej z danym państwem, wśród których w pierwszej kolejności wymienić należy więzi rodzinne, towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną działalność, miejsce wykonywania działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza ona swoim mieniem. Miejscem, w którym zleceniobiorca będzie osiągał swoje przychody będzie Polska i to z terytorium Polski – miejsca gdzie faktycznie przebywa w związku ze współpracą z Wnioskodawczynią – zleceniobiorca będzie zarządzał swoim majątkiem.

Okres, którego dotyczy to oświadczenie obejmuje okres wykonywania zlecenia na rzecz Wnioskodawczyni, czyli okres, w którym Wnioskodawczyni pełni rolę płatnika. Co więcej, Wnioskodawczyni zdaje sobie sprawę, że położenie ośrodka interesów życiowych może ulec zmianie – stąd też zobowiązanie w umowie zleceniobiorcy, który złoży takie oświadczenie do jego aktualizacji, jeżeli wystąpią okoliczności wpływające na aktualność takiego oświadczenia.

Stanowisko Wnioskodawczyni dotyczące pierwszego z przedstawionych stanów faktycznych (winno być zdarzeń przyszłych) potwierdzają również znane Wnioskodawczyni interpretacje podatkowe. Przykładem jest interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 11 grudnia 2015 r., nr ILPB1/4511-1-1283/15-2/AK, w której stwierdzono, że w przedmiotowej sprawie, gdy zleceniobiorcy którzy będą przebywać poniżej 183 dni w roku podatkowym w Polsce i złożą oświadczenie, że na czas trwania i realizacji zawartych umów zleceń, ośrodek ich interesów życiowych, tj. centrum interesów gospodarczych będzie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, to nie ma zastosowania art. 29 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ podatnik podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Wnioskodawca będzie zobowiązany do obliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych na zasadach ogólnych.

Z kolei w ramach drugiego rodzaju oświadczeń zleceniobiorca będzie miał możliwość oświadczyć, że przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym, w którym złoży to oświadczenie, pod wskazanym Wnioskodawcy adresem w Polsce. Zgodnie z art. 3 ust. 1a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, rezydentem podatkowym jest osoba przebywająca w Polsce powyżej 183 dni w roku podatkowym (czyli w przypadku osób fizycznych – w roku kalendarzowym). Oznacza to, że okres 183 dni pobytu należy liczyć oddzielnie w każdym roku podatkowym. Z tego powodu – jeżeli zleceniobiorca złożył przy zatrudnieniu oświadczenie, że przebywa w roku, w którym został zatrudniony powyżej 183 dni w Polsce – to na początku kolejnego roku Wnioskodawczyni będzie prosiła go o wyjaśnienie swojej rezydencji podatkowej. Jeżeli na początku nowego roku nie złoży oświadczenia według pierwszego rodzaju oświadczeń (czyli oświadczenia o posiadaniu w Polsce centrum interesów osobistych lub gospodarczych) Wnioskodawczyni będzie go w danym roku traktowała jako nierezydenta (chyba, że w czasie tego roku przekroczy 183 dni pobytu w Polsce).

Okres, którego niniejsze oświadczenie dotyczy obejmuje okres od początku roku podatkowego, a więc może również obejmować okres dłuższy niż okres wykonywania zlecenia na rzecz Wnioskodawczyni.

Aby ująć w oświadczeniach wszelkie możliwe warianty dotyczące rezydencji podatkowej ukraińskich zleceniobiorców, Wnioskodawczyni przygotowała również trzeci rodzaj oświadczeń, w ramach którego zleceniobiorca ma możliwość oświadczyć, że nie spełnia i w danym roku nie będzie spełniał żadnego z warunków opisanych w oświadczeniu pierwszego i drugiego typu, w związku z czym w okresie wykonywania zlecenia na rzecz Wnioskodawczyni nadal pozostaje rezydentem podatkowym Ukrainy. W przypadku złożenia tego typu oświadczenia, Wnioskodawczyni będzie traktowała zleceniobiorcę jak nierezydenta podatkowego Polski.

W celu dochowania jak najwyższej staranności w wykonywaniu obowiązków płatnika na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych i ułatwienia złożenia prawidłowego i świadomego oświadczenia przez zleceniobiorców pochodzenia ukraińskiego, Wnioskodawczyni zamierza przygotować wzory wyżej opisanych oświadczeń w języku polskim jak i w ukraińskim. Wnioskodawczyni zdaje sobie sprawę, że nie wszyscy Jej zleceniobiorcy będą władać biegle językiem polskim, a wręcz przeciwnie, duża część ukraińskiego personelu Wnioskodawczyni najprawdopodobniej nie będzie posługiwać się dobrze językiem polskim. Aby uniknąć wszelkiego rodzaju nieporozumień związanych ze składanymi oświadczeniami Wnioskodawczyni planuje podjąć decyzję o przygotowaniu dwujęzycznych oświadczeń, w tym również w języku, którym biegle władają osoby składające oświadczenia.

Wnioskodawczyni nie ma prawnych podstaw do wymuszenia na Jej zleceniobiorcach złożenia jednego w opisanych w stanie faktycznym (winno być zdarzeniu przyszłym) oświadczeń, tak więc złożenie jednego z wyżej opisanych oświadczeń jest w pełni dobrowolne. Wnioskodawczyni dopuszcza więc sytuację, gdy zleceniobiorca nie będzie chciał złożyć takiego oświadczenia. W takiej sytuacji, Wnioskodawczyni będzie traktowała go dla potrzeb podatkowych jak nierezydenta podatkowego Polski.

Z uwagi na przyjęte przez Wnioskodawczynię rozwiązania, mające na celu ustalenie rezydencji podatkowej Jej zleceniobiorców (składane oświadczenia), a także przedsięwzięte środki mające zapewnić jak największą wiarygodność składanym przez zleceniobiorcę oświadczeniom – Wnioskodawczyni nie ma podstaw, ani też instrumentów prawnych do weryfikacji złożonych oświadczeń i dlatego zamierza traktować złożone oświadczenia jako podstawę do przyjęcia określonych zasad opodatkowania wynagrodzeń wypłacanych zleceniobiorcom.

Stanowisko przedstawione w niniejszym wniosku, zdaniem Wnioskodawczyni, potwierdza również interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 12 czerwca 2017 r., nr 0112-KDIL3-1.4011.64.2017.1.AN.

Reasumując, w przypadku gdy zleceniobiorca złoży Wnioskodawczyni oświadczenie o posiadaniu w Polsce ośrodka interesów życiowych lub o pobycie w Polsce w danym roku powyżej 183 dni, to Wnioskodawczyni może traktować go jako rezydenta podatkowego Polski dla celów prawidłowego wypełniania przez Nią obowiązków płatnika. W przypadku złożenia oświadczenia o braku spełniania warunków wskazanych w oświadczeniu pierwszego lub drugiego rodzaju, lub w przypadku braku złożenia jakiegokolwiek oświadczenia, Wnioskodawczyni ma prawo traktować zleceniobiorców jak nierezydentów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/